Vijf jaar

Mijn lieve kleine grote meisje. Soms kijk ik naar je en vraag ik me af waar die vijf jaar zijn gebleven. Het waren roerige jaren, voor ons allemaal, maar gelukkig hebben we nu de rust weer weten te vinden. Soms kijk ik naar je en zie ik nog die kleine zachte baby, met rode, bolle wangetjes en altijd een lach op haar gezicht. Ik zou best nog wel eens willen dat je nog zo klein was, dat ik je weer helemaal tegen me aan kon houden en je bij mij op schoot in slaap viel. Tegelijkertijd wil ik niets liever dan wat nu is: dat we samen door het dorp wandelen, jouw kleine hand in die van mij, en dat we praten over wat er allemaal is. Want praten kun je.

In het afgelopen jaar ben je een echte kleuter geworden. Eentje met vriendinnetjes. Met lievelingskleren, haar grote fantasie en een eigen wil. Ik hoop dat je dat altijd zult houden, alles van dat. Dat je ’s ochtends in de spiegel naar jezelf kijkt en alleen maar kunt glunderen om hoe mooi je eruit ziet. Je prinsessenjurk over je kleren heen, een kroontje in je haren en een toverstaf in je hand. Dat je op tafel blijft dansen zoals je nu doet, vol overgave en met je handen in de lucht.

Je werd groter en dat gebeurde allemaal terwijl er veel veranderde in ons leven. We verhuisden, kregen Fendi. Hij werd je nieuwe beste vriend, onmisbaar in het rijtje van mensen en dieren die je ’s avonds opnoemt voor je gaat slapen en de eerste die je knuffelt als je weer thuis komt. Ik vind niets zo leuk als kijken naar hoe je speelt, hoe je verhalen verzint en hoe er altijd een mama, grote zus, kind en baby in die verhalen voorkomen. Ik lach om je als je ‘ieuw jakkes bah’ zegt als ik iets heb gekookt, zelfs als je het stiekem toch wel lekker vindt, en om hoe je me verbetert als ik me verspreek.

Ik wil niets liever dan nog veel meer van deze jaren, waarin we spelen, zingen, dansen, knuffelen, huilen, lachen en vooral heel vaak elkaars hand vasthouden.