Het is negen uur ’s ochtends en de wekker gaat. Niet nadenken nu, gewoon mijn sportkleding aantrekken en de deur uit gaan. Ik doe een spelletje met mezelf waarbij ik pas mag nadenken over wat ik aan het doen ben als ik buiten sta. Dat werkt. Die eerste paar meters voel ik altijd trots, ook al loop ik gewoon in veel te strakke kleding met een hoge staart op mijn hoofd. Ik ga zo rennen, wereld, wil ik dan eigenlijk roepen. Ik denk dat ik niet weet hoe dit moet. Dat is altijd mijn eerste gedachte als mijn voeten de grond raken en ik mijn pas versnel. Ik weet niet meer hoe dit moet, dit ziet er belachelijk uit en ik zou dit eigenlijk niet moeten doen. Maar ik moet dit juist doen, dat weet ik ook wel. Er is nog nooit een keer geweest waarop ik me niet beter voelde toen ik thuiskwam na een rondje hardlopen. Er is nog nooit een keer geweest dat ik tijdens het rennen in elkaar stortte. Dat ik niet meer wist hoe ik mijn voeten voor elkaar moest zetten. Dat ik niet meer naar huis kon lopen. Ik ben nog nooit uitgelachen, er…
Anne rent: deel vijfentwintig
16/01/2020
