Ik kan niet geloven dat november al weer bijna ten einde is. Gisteravond, op een feestje, zei iemand iets als ‘ja, dat was in augustus, dus al weer even geleden’ en in mijn hoofd was dat nog maar een week terug. Dat is dus niet zo! Ik beantwoord ook deze maand weer, zoals ik al bijna een jaar lang doe, de vragen die Irene bedacht. 1. Heb je naar advies van iemand geluisterd? Daar moet ik lang over nadenken! Vast wel, ik kan het me alleen niet zo herinneren. Ik heb ook wel eens periodes dat ik een beetje moe word van ‘alle’ adviezen (bijvoorbeeld als ik in twee weken tijd drie behandelaren spreek) en dan merk ik altijd aan mezelf dat ik dat wat gemakkelijker naast me neer leg. 2. Wat zou je leven nog fijner kunnen maken? In de categorie bereikbaar: dat mijn longen weer gewoon normaal functioneren en ik weer kan hardlopen. Daar kijk ik echt naar uit! In de categorie onbereikbaar: ik zou wel een vakantiehuisje willen. Bijvoorbeeld in een bos, of ergens in Scandinavië. Gewoon een fijne plek om af en toe even naartoe te kunnen en helemaal te kunnen ontspannen. Lijkt me heerlijk! 3.…

Lees verder

De boom fluistert dat de bladeren steeds zwaarder beginnen te voelen, de takken beginnen te hangen en er moet iets losgelaten worden. Het is onvermijdelijk. We hebben het gehoord, we hebben het gevoeld: de harde klap, het geluid van lichamen op de grond. We waren erbij. Een schreeuw misschien, of een voorzichtige traan die uiteindelijk terecht kwam tussen de bladeren, landde op de grond. Het ligt er nog steeds. Verweven met de aarde, verzwaard door het verdriet. We horen de namen door het landschap klinken, één voor één. Een korte adempauze tussendoor en dan weer verder. Ze staan, zonder dat we het kunnen zien, geschreven in de bladeren, gegraveerd in de basten van de bomen, verzonken in de grond. Hier zijn woorden gesproken die niemand ooit zou willen zeggen, hier zijn angsten gevoeld die niemand zich zou moeten kunnen voorstellen. Misschien is er hoop geweest, zo af en toe en dan een heel klein beetje, maar vervloog het al snel in de wolken. Ongrijpbaar, onvoorstelbaar. Iets verderop, daar waar de struiken groeien en het gras gezaaid is, hangt een grote grijze, zware mist. Niet iedereen ziet het, een enkeling loopt er voorbij en soms, heel soms, blijft er iemand staan…

Lees verder