2022

Ik leerde dit jaar wat echt belangrijk is. En zonder te klinken als een moraalridder, bedoel ik dan vooral dus te zeggen: wat echt belangrijk is voor mij. En daarmee bedoel ik dan vooral ook weer dat ik mezelf veel beter leerde kennen in de afgelopen maanden, dat ik steeds beter voelde waar ik gelukkig van word, wat bij me past en ook wat niet. Misschien hoort het wel bij ouder worden, misschien past het wel bij het verbreken van een relatie en weer alleen zijn of misschien wel een combinatie van precies dat en nog meer. Dat weet ik niet en eigenlijk doet het er ook niet toe.

Ik bracht veel tijd door met Jula. We gingen samen op vakantie (naar een ponycamping, ik kan het iedereen aanraden) en terugkijkend daarop noemde Jula het het allerfijnst dat we ‘samen zo knus in een tent sliepen’. We maakten oneindig veel tekeningen, kleurden samen urenlang, lachten om de raarste grapjes, knuffelden, vonden een ritme dat ons allebei past, begonnen de ochtenden soms langzaam en soms (iets te) snel en leerden allebei dat we goed zijn zoals we zijn. Zongen heel veel mee met allerlei liedjes, speelden dagen achter elkaar dat Jula lid was van een turnvereniging en daarom allerlei trucjes op onze trampoline moest doen en knuffelden oneindig met onze dieren.

In de afgelopen zes weken ontwikkelden we een nieuwe gewoonte: na het eten nog even een half uurtje knuffelen met Flappie (ons konijntje) op de bank. Geen schermpjes, geen muziek, geen drukte. Gewoon, met elkaar, lachen om alle rare dingen die dat fantastische konijntje inmiddels heeft geleerd – zoals binkies en bunnyflops – en ons best doen om ervoor te zorgen dat ze niet alle planten in huis opeet.

Halverwege het jaar was er al de eerste uitbreiding in ons gezin: Flip kwam bij ons wonen. Waar ik altijd gewaarschuwd werd voor een tweede kat in huis, zeker naast zo’n unieke persoonlijkheid als die van Fendi, bleek het ons allemaal nog meer geluk en liefde te brengen dan we voorheen hadden kunnen bedenken. En misschien wat kortere nachten omdat hij had bedacht ons al vroeg in de ochtend wakker te maken als hij honger had, maar ook heel veel extra knuffels en tranen in onze ogen van het lachen om zijn rare hoofden.

Ik leerde dat ik heel gelukkig word van dieren om me heen. Dat het me rust geeft, maar ook ruimte geeft om met aandacht naar m’n omgeving te kijken en niet alleen maar door en door en door te gaan. Dat het me soms intense zorgen geeft: nadat Fendi aan het begin van het jaar heel erg ziek werd, kreeg Flip aan het einde van de jaar ineens hele heftige epileptische aanvallen. Dat was schrikken, maar nu gaat het (met medicatie) al een heel stuk beter.

Zo nu en dan vond ik het moeilijk om tot rust te komen, soms wel weken achter elkaar. Nam teveel hooi op m’n vork, had een to do list die eigenlijk nooit af was en deed minstens drieëntwintig pogingen om mijn leven wat meer te structureren. Ik leerde dat ik niet het leven van een ander zou moeten nastreven (en ja, dat wist ik heus al wel), maar gewoon een beetje rust zou moeten leren te vinden in mijn eigen chaos. Dat lukte denk ik best wel, als ik nu terugkijk.

Mijn gezondheid zorgde er met enige regelmaat voor dat ik echt even op de pauzeknop moest drukken. Er waren maar weinig momenten waarop ik me écht fysiek goed voelde, maar ik liet het er niet bij zitten en zorgde ervoor dat het beter werd (of in ieder geval: deed mijn best). Ik bleef wel hardlopen, maar kon dat niet zo ver als ik zou willen, of zo vaak als ik zou willen en dat frustreerde me soms. Of vaak. Ik leerde dat je best doen om ervoor te zorgen dat iets gaat zoals je wil niet altijd is hoe het leven gaat. Op sommige dingen heb je nou eenmaal geen invloed, hoe hard je ook werkt om dat wel te krijgen. Toch maakte ik plannen voor een halve marathon in het nieuwe jaar, misschien ook wel omdat ik wist dat ik dat kan: ergens naartoe werken, een (groot) doel stellen, blijven doorgaan en tegelijkertijd ook accepteren dat het niet altijd gaat zoals je wil. Misschien lukt het dan wel gewoon, die 22 kilometer.

Ik was minder vaak in het museum of theater dan ik eigenlijk had gewild, schreef minder dan mijn bedoeling was en maakte eigenlijk ook wel iets minder muziek dan ik zou willen. Het betekende niet dat het er helemaal niet was en het betekende ook niet dat ik vergat hoe belangrijk het voor me is. Ik denk dat ik mezelf vooral in het afgelopen jaar vaak gelukkig heb geprijsd over dat het in mijn leven is: dat muziek er altijd is, bijvoorbeeld.

Ik heb nog niet zoveel nagedacht over het nieuwe jaar. Geen goede voornemens, geen lange lijst met plannen en zeker geen eindeloze to do list meer. Het komt zoals het komt en dat is fijn.