Dagboekje 4

Maandag

Mijn dag verloopt anders dan de bedoeling was: het weekend ervoor was ik ziek en heb ik vrijwel alleen maar geslapen en als ik deze ochtend wakker word, voel ik dat ik nog niet helemaal de oude ben. In plaats van naar Amersfoort te rijden voor m’n werk, verzet ik de afspraken naar online en dat is wel echt veel fijner. Aan het einde van de middag heb ik nog wel een afspraak-in-het-echt (zo eentje waarvan ik eigenlijk vond dat ik ‘m niet kon verplaatsen) en in de avond ga ik naar een informatie-avond op Jula’s school. Als ik thuiskom, is dit wat ik aantref. Te lief.

Dinsdag

Vandaag heb ik een lange werkdag, maar ik voel me wel weer beter en ik durf het aan. Helaas is er een gigantische file en doe ik er heel lang over om in Amersfoort te komen, meh. In de middag hebben we een workshop die ik al maanden geleden geregeld heb, over niet-westerse muziek. Het is fantastisch en het voelt alsof er ineens zo’n extra wereld is die ik nog te ontdekken heb.

Woensdag

Vandaag is Jula vrij in verband met een studiedag en komt ze al in de ochtend bij mij, hoera! Ik moet nog even werken en dan halen we mijn moeder op van het station en gaan we met z’n drieën winkelen. Omdat Jula over niet al te lange tijd jarig is, heb ik haar gevraagd om foto’s te maken van de dingen die ze ziet en graag zou willen hebben. Voorkomt ook vrij veel gezeur over ‘mam, mag ik dit als-je-blieft? Alsjeblieft?’. Hoe dan ook: ze maakt ook foto’s van mij, haha. Ik zie wel dat ik nog niet helemaal de oude ben aan de wallen onder m’n ogen, maar ach.

Mijn fotorol staat dus helemaal vol met dit soort foto’s (en ook veel extra knieën en voeten, haha). Ik vind het wel heel lief: ze pakt alles uit de schappen en legt het dan ‘mooi’ voor de foto.

Donderdag

Hallooo! Eindelijk kan ik deze jurk aan: hij is hartstikke gemaakt van polyester (en eigenlijk vind ik dat niet zo heel fijn, maar voor deze jurk maak ik een uitzondering) en dat is plakkerig en snel veel te warm.

Ook leuk: ik mag een uurtje meekijken bij Jula in de klas! Ze is heel trots om mij te laten zien wat ze allemaal al kan en hoe dingen gaan op school, het is echt lief om te zien dat ze hier haar eigen wereld heeft en zich daar zo in thuis voelt. Na een uur proberen we de juf te overtuigen dat ik eigenlijk gewoon de hele dag moet blijven omdat ik écht nog niet kan rekenen, maar ik moet toch naar huis. Jammer. 😉

Ik vergeet even dat ik eigenlijk nog wel echt heel moe ben en besluit om nog even een paar klusjes te doen in huis. Ook jammer. 😉

Ik haal Jula weer op uit school en niet veel later staat één van de buurmeisjes voor de deur. Samen met Jula bouwt ze een hut in de woonkamer en dus worden alle dekens uit de poef gehaald. Flip ziet – natuurlijk – zijn kans schoon en klimt er meteen in, haha. Het blijkt een perfect speelplekje te zijn en het buurmeisje kan niet ophouden met hem te spelen.

Het spelen duurt niet al te lang, want we moeten naar zwemles. Gelukkig is mijn favoriete zwemles-moeder er en praten we heerlijk bij en drinken we koffie. Dan weer naar huis, even eten en Jula naar bed brengen.

Vrijdag

In de ochtend breng ik Jula naar school en dan is het tijd voor vioolles. Tussen dit prachtige tafereeltje, vandaag. Soms is de les op de kamer van de dochters van mijn vioolleraar en telkens ben ik weer onder de indruk van hun fantasierijke spelletjes, haha. De vioolles is eigenlijk weer heel fijn. Soms denk ik er wel eens over om te stoppen omdat het best veel geld kost (niet heel veel, maar voor nu wel even veel) en ik gewoon eigenlijk op moet letten. Maar als ik dan, na een uurtje spelen, heel gelukkig en ontspannen weer naar huis rij, wil ik dat eigenlijk écht niet.

Aan het einde van de ochtend rij ik alweer naar Jula’s school: er is een sponsorloop én de opening van het nieuwe schoolplein. Jula heeft speciaal haar sportoutfit aangedaan deze ochtend en er heel veel zin in. Het is echt fan-tas-tisch om te zien, al die rennende kinderen en die rode wangen en oververhitte gezichten en al dat doorzettingsvermogen. Ik hou ervan.

Zaterdag

Ik heb vannacht echt heeeeel slecht geslapen, dus we doen rustig aan in de ochtend. We hadden ons buurmeisje L. uitgenodigd om mee te gaan naar de bioscoop en dus zit ik om half elf met twee vrolijke meisjes in de auto en is mijn humeur meteen weer hersteld. De film (Minions) blijkt best spannend te zijn en ondanks dat het buurmeisje ‘m al een keer heeft gezien, durft ze af en toe niet helemaal te kijken en dus zit ik na ongeveer tien minuten al met haar op mijn schoot en Jula tegen me aan aangeplakt. Vind ik helemaal niet erg.

Deze kat en dit meisje. Echte liefde. En een hele charmante slaaphouding, dat ook. We doen eigenlijk heel rustig aan en dat is heel fijn. Ik merk dat ik moe ben en ik merk dat Jula moe is en aangezien ik probeer om mezelf wat minder druk te maken en wat beter naar mijn lijf te luisteren, doen we dus ook gewoon vrijwel niets. Oh, behalve dat ik beloofd had om van Jula en het buurmeisje een minion te maken en we dus even samen gaan knutselen. Dit maak ik:

Haha, ik moet wel lachen om deze custom-made minions maarrr: zij zijn er ontzettend blij mee. Belangrijk. 😉

Zondag

Ik slaap weer niet zo heel goed, ik ben vooral veel wakker. Maar ik voel me best oké en heb straks een hardloopwedstrijd op de planning staan, dus dan moet ik ook wel (of werkt het zo niet?). Hoe dan ook: Fendi is er ook nog, hoor. Nu het weer wat slechter is, is hij weer meer binnen en vindt hij mij ook weer veel liever, gelukkig. Hij is alleen soms wel chagrijnig tegen Flip, maar ik denk dat het logisch is omdat ze elkaar nu weer wat meer zien in huis. Ik denk trouwens niet dat hij per se heel chagrijnig keek op deze foto, maar dat het vooral een ongunstige timing was! Hoe dan ook: hij ligt op mijn tas. Op de tafel, waar hij niet mag liggen.

Goed, even over dat hardlopen. Ik had me een aantal maanden (of weken, ik weet het eigenlijk niet) geleden ingeschreven voor een loop hier in de buurt. Vorig jaar had ik dat ook gedaan, maar ging het op het laatste moment niet door vanwege Corona en liep ik alleen de route een keer tijdens een oefenloop. En dat ging fantastisch. Vlak na die loop kreeg ik allerlei gedoe met mijn gezondheid en nou goed, een jaar later en het is eigenlijk nog niet echt veel beter. Toen werd ik vorige week ook nog ziek en dacht ik dat ik maar beter niet zou kunnen gaan lopen: het is een pittige loop met een ellendige klim er in en ik wist niet of ik er per se goed aan zou doen om mezelf zo uit te dagen. Maar, ineens merkte ik dat het ook wel een fijn excuus was om het niet te hoeven proberen en dus besloot ik om het maar gewoon te doen.

En dus stond ik om 13.00 aan de start. En had ik er eigenlijk best wel veel zin in. Mijn ouders kwamen samen met Jula om me aan te moedigen (en dat was heel fijn) én ik wist dat één van mijn lievelings-mede-runners ook mee zou doen en bij me in de buurt bleef, dus wat kon er mis gaan?

Nou, wel het een en ander, maar niets dramatisch. Ik begon eigenlijk iets te hard (en dat had ik wel in de gaten, maar door alle opwinding van het moment lukte het me niet echt om terug te schakelen), ik merkte dat ik toch nog niet helemaal hersteld was van vorige week en daardoor was ik behoorlijk benauwd aan het worden bij die ellendige klim en dat zorgde ervoor dat ik eigenlijk niet meer lekker kon herstellen tijdens de laatste tweeënhalve kilometer naar beneden en dus het liefst wilde dat er een knopje was waarmee ik kon verdwijnen of geteleporteerd kon worden naar een betere plek. Maar: ik heb ‘m uitgelopen en dus ook sneller dan vorig jaar (wat echt totaal niet mijn doel was) en ik ben een beetje mijn vertrouwen in m’n lijf kwijtgeraakt. Ook dat. Maar dat komt vast wel weer goed.

De rest van de dag doen Jula en ik niet zoveel bijzonders meer en dat is heer-lijk. Het lopen heeft er best wel ingehakt en dus voel ik me eerst wel een beetje ellendig, maar na een uur of twee gaat het weer wat beter en zie ik mijn hardloop-toekomst ook weer wat minder somber in. 😉 En ja, ik weet ook heus dat ik gewoon trots moet zijn op het feit dat ik a) ben gaan lopen en b) ben blijven lopen, maar als je gewend bent om de lat altijd iets te verleggen als je ‘m eenmaal bereikt hebt, dan is het lastig om dat af te leren. Maar daar schrijf ik vast nog wel eens over.