Mentale moeilijkheden

Mijn mentale gezondheid is niet iets vanzelfsprekends. Dat heb ik wel geleerd in de afgelopen drieëndertig jaar van mijn bestaan. Met heel veel ups and downs, pittige therapiesessies, medicatie en nog veel meer, ben ik gekomen waar ik nu ben. Op een punt waarop ik stabiel ben, goed voor mezelf kan zorgen en weet wat ik daarin nodig heb. Maar dat was een lange weg, eentje met allerlei obstakels en hindernissen. Ik zie een lockdown ook echt als zo’n obstakel: een periode waarin het gewone leven eigenlijk even lijkt te stoppen en je weer helemaal op jezelf aangewezen wordt. Zo voelt het althans voor mij. Je mentale gezondheid wordt uitvergroot en ineens moet je het met jezelf zien te redden. Hoe lukte me dat tot nu toe? Pauze De eerste lockdown ging me gemakkelijk af. Te gemakkelijk, nu ik erop terugkijk. Ik was druk bezig met het opbouwen van mijn leven: werken op een werkervaringsplaats, druk op zoek naar een nieuw huis, zorgen voor Jula en ondertussen leren omgaan met mijn angsten. Vooral voor dat laatste punt was de lockdown gunstig, het betekende immers dat ik niet meer zoveel auto hoefde te rijden want niets ging meer door. En dus…

Lees verder

Ik schreef er al eens eerder over, over die angsten van mij. Niet omdat ik dat nou zo leuk vind om te doen, wel omdat het mij helpt om erover te schrijven. Als het ergens staat dan is het er ook, maar tegelijkertijd helpt het me altijd om mijn gedachten over het onderwerp een beetje te ordenen. En op die manier vind ik er dan wat meer rust in, geloof ik. Angsten, dus. Ik vertelde al eerder dat ik al mijn hele leven angsten heb gekend. Was het niet voor het één, dan wel voor het ander en op een bepaald punt ontwikkelde zich dat in een rij-angst. Bibberend zat ik in de auto, reed ik parkeergarages binnen en met zweethandjes hield ik het stuur vast. Echt vervelend. Ik ontweek het liefst de situatie, pakte de trein of zorgde dat ik met iemand mee kon rijden. Vorig jaar resulteerde het zelfs in één keer dat ik letterlijk niet kon en mijn moeder moest vragen me ergens naartoe te brengen omdat de angst zo groot was. Dat voelde niet goed, dat voelde alsof ik er aan toegaf. Inmiddels gaat het met die rij-angst een heel stuk beter. Waarom? Nou, dat komt…

Lees verder

Ze zijn er best veel in mijn leven. Van die dagen waarop ik eigenlijk niets hoef, er niets in mijn agenda staat en ik de hele dag thuis kan blijven als ik dat wil. Ik werk nog maar zestien uur in plaats van de tweeëndertig (en zelfs achtendertig) die ik ooit deed en daardoor blijven er zeeën van tijd over. Zo voelt het althans. Vroeger was het wel anders. Toen ik nog veel meer werkte, bestonden mijn weken uit vroeg opstaan, de hele dag werken, thuiskomen en snel eten en daarna door naar sport of muziektheater. Vrije avonden waren er bijna niet, lege dagen waren er helemaal niet. De weekenden waren gevuld met Jula en nuttige dingen doen waar ik doordeweeks geen tijd voor had. Dat ritme vond ik fijn. Iedere ochtend op dezelfde tijd wakker worden, ergens verwacht worden en dan acht uur lang afleiding. Dat werkte goed voor mijn onrustige hoofd. Tegelijkertijd was het vaak ook wel een beetje overleven: écht tijd om bij te komen was er niet. Ik denderde maar door. Nu zijn ze er dus wel. De lege dagen. Werkafspraken vallen weg door de maatregelen die genomen worden, werken doe ik vanuit huis en alle…

Lees verder