Mentale moeilijkheden

De afgelopen weken (of eigenlijk maanden) waren zwaar. Het deed me denken aan met regenlaarzen in een moerassig gebied lopen en dat je dan je voet optilt en je laars blijft hangen in de modder: iedere stap voelt zwaar, daar moet je over nadenken en kost bakken vol energie. Kleine dingen ondernemen voelt als een grote opgave. Alles wordt iets om tegenop te zien, om angstig voor te zijn, om te willen vermijden. Ik wilde me het liefst maar terugtrekken op mijn veilige plek, in het hoekje van de bank met de grijze fleecedeken en slechte televisie. Omdat daar niets kan gebeuren, omdat daar geen onverwachte dingen plaatsvinden, omdat daar even niemand iets van me verlangt. Omdat ik daar niets hoef. Het was anders dan andere keren, deze depressie. Waar ik eerder vooral een brok emotionaliteit werd en niet meer helder kon nadenken omdat ik aldoor moest huilen, leek er nu juist sprake te zijn van een soort apathie. Ik verloor mijn interesse voor eigenlijk alles dat ik belangrijk vind in het leven. Het werd grijs. Het lukte me niet meer om me te zetten tot de dingen waar ik normaal gesproken zo van kon genieten, juist omdat ik wist…

Lees verder

Ik zit er weer. Dit is vast mijn honderdste bezoek aan deze praktijk. Eigenlijk zouden we dat moeten vieren, met een stuk taart en champagne. Of is het niet iets om te vieren en zou ik moeten willen dat ik er zo snel mogelijk weg kom? Hij is laat, zoals altijd. Ik hoor zijn stem tegen iemand anders praten, maar ik kan niet volgen waar het over gaat. Uit de televisie klinkt weer muziek – instrumentale kerstliedjes, een beetje laat – en ik word er nog steeds niet ontspannen van. Er loopt iemand heen en weer, een psychologe. Ze draagt een wijde broek en ik vraag me af of ze dat doet omdat het hip is, of omdat ze het gewoon niet begrijpt. Ze kijkt me aan, begroet me en loopt dan weer verder. Ik kijk voor de twintigste keer op mijn telefoon. Ik verveel me. Ik hoor mijn achternaam. Hij maakt het gebaar dat ik naar binnen mag, terwijl hij achter me met een doekje en een spray de stoel waar ik zojuist op zat, ontsmet. Wat een rare wereld, eigenlijk. Ik neem plaats op de stoel die precies anderhalve meter bij hem vandaan staat en leg mijn jas…

Lees verder

Ik kreeg via mijn Instagram een vraag van iemand of ik eens iets wilde vertellen over het accepteren van mijn mentale moeilijkheden: hoe dat proces was gelopen, hoe ik daar nu in sta en of ik tips had voor anderen. Poe! Wat een onderwerp! Ik kan er zeker wat over schrijven en delen, want ik vind het ook een mooi en belangrijk onderwerp. Hoe het vroeger ging Ik heb heel lang genegeerd dat er iets aan de hand was. Het was niet zozeer dat ik deed alsof het er niet was, het was meer dat ik niet wist dat het ook anders kon. Ik dacht dat iedereen zo worstelde met het leven als ik dat deed, dat het voor iedereen zo zwaar was. Op mijn vijftiende kreeg ik mijn eerste depressie: toen wist ik nog niet helemaal wat dat betekende en vooral niet hoe ik daarmee om moest gaan. Ik ben daar destijds ook niet goed in begeleid. Ik kreeg psychomotorische therapie van iemand die niet begreep hoe ze met mij om moest gaan en dat schoot dus niet op. Uiteindelijk kwam ik er zelf weer bovenop. Daarna volgden nog een aantal perioden waarin het niet goed met me ging:…

Lees verder