Mentale moeilijkheden

Goed, ik heb dus zo’n 33 jaar en nog wat maanden lang gedacht dat iedereen een hoofd heeft dat a) niet kan ophouden met associëren, b) altijd, maar dan ook altijd, in plaatjes denkt en c) nogal wat discipline vergt om enigszins structuur in aan te brengen. In al die jaren zonder diagnose heb ik dan ook als geen ander geleerd hoe ik daar het beste mee om kan gaan. Zonder dat ik het in de gaten had, ontwikkelde ik allerlei handige trucjes om mijn leven meer in balans te brengen (soms met wat meer succes dan de andere keer) en praktische processen wat beter te laten verlopen. Ik doe meteen wat meteen gedaan kan worden Een pakketje wegbrengen naar het pakketpunt of medicatie ophalen bij de apotheek? Het liefst doe ik het meteen als ik daar tijd voor heb. En ja, dat laatste is dan ook wel een rekbaar begrip: soms doe ik net alsof ik daar tijd voor heb en prop ik zoiets tussen twee afspraken in waardoor het eigenlijk nét niet kan. Maar vaak ook lukt het wel en helpt het me om onrust in mijn hoofd tegen te gaan. Als iets nog gedaan moet worden, kan…

Lees verder

Negen maanden geleden kreeg ik een voor mij behoorlijk onverwachte nieuwe diagnose: ADHD. Nooit, maar dan ook echt nooit, had ik mijzelf herkend in de symptomen (zoals ze zich uiten bij jongens) waarvan ik had geleerd tijdens mijn studie of zag ik vergelijkingen in het gedrag van de kinderen (voornamelijk jongens) met ADHD waar ik mee werkte. Geen idee had ik, dus. Ook nooit had ik gehoord over hoe ADHD zich kan uiten bij meisjes of vrouwen en dat dat soms heel anders kan zijn dan hoe dat bij jongens of mannen is. Al vrij snel na de diagnose schreef ik deze post, waarin ik ook vooral dacht dat ik die nieuwe diagnose al wel had geaccepteerd. Was dus niet zo. Herkennen, maar dan eigenlijk niet Zoals ik al eerder schreef, herkende ik mijzelf niet in de beschrijving van ADHD. En ik was niet de enige, want meerdere mensen in mijn omgeving reageerden verbaasd toen ik vertelde dat dit was vastgesteld. Een goedbedoelde, maar niet per se helpende reactie: juist omdat ik zelf nog bezig was met het accepteren en herkennen van de diagnose brachten zulke reacties me nog meer aan het twijfelen. Klopte het dan wel? Heb ik misschien…

Lees verder

Ik dacht dat ik er inmiddels al wel aan gewend was dat de rollen soms omgedraaid zijn. Dat ik degene ben die vertelt in plaats van luistert. Ik kan het best goed, inmiddels. In mijn hoofd zit een soort tijdlijn van alles wat er gebeurd is (inclusief plaatjes, want zo werkt mijn brein nou eenmaal) en weet ik precies te benoemen wat goed gaat en wat soms nog lastig is. Ik denk (of: dacht) dat ik inmiddels volledig geaccepteerd had wat er allemaal op die tijdlijn staat. welke labels er zijn geplakt, welke medicatie ik moet slikken, waar ik rekening mee moet houden. Dat ik niet meer – zoals vroeger wel eens – heel laat naar bed kan gaan zonder dat dat (vaak een negatief) effect heeft op mijn stemming. Dat ik er iedere avond aan moet denken om drie pillen te slikken: anders kan het weer misgaan. Een soort constante dreiging, eigenlijk. Een paar weken geleden had ik weer zo’n gesprek waarbij ik de tijdlijn af moest gaan. De vrouw tegenover me, in mijn eigen huis, was warmer en vriendelijker dan ik had gedacht dat ze zou zijn. Ze was eigenlijk zoals ik het zelf ook deed toen ik…

Lees verder

Het is een vrijdagochtend in april, zo rond tien uur. Ik heb net een gesprek gehad bij mijn psycholoog waarin we gezamenlijk tot de conclusie kwamen dat het echt heel erg goed gaat. Aansluitend heb ik een gesprek met een andere psychiater dan mijn eigen om mijn behandelplan te bespreken. Ik kan me – als ik eerlijk ben – niet eens meer herinneren wat er in de eerste versie staat geschreven. Alles was toen nieuw, anders en teveel en tegelijkertijd precies genoeg op het juiste moment: twee jaar geleden, in maart. Er is veel veranderd in die vijfentwintig maanden. Ik ben veranderd. Ik ontdekte hoe mijn leven eruit kon zien nu ik wist wat er aan de hand was met dat ingewikkelde brein van mij. Ik leerde de effecten van verschillende soorten medicatie kennen. Leerde meer over mezelf, over mijn grenzen, over mijn gevoelens. Leerde herkennen waar het mis kon gaan, waar het goed bleef gaan en wat ik kon doen om goed voor mezelf te zorgen. Terug naar dat gesprek. Ik stap zijn behandelruimte binnen. Ik was er al eens eerder geweest: ergens twee jaar geleden, ook voor het bespreken van mijn behandelplan. Ik herinner me het beeld van…

Lees verder