Avonden met een ondergaande zon die maar niet naar beneden leek te willen gaan terwijl we praatten over onze dromen en alles wat nog komt. Of nog zou kunnen komen. Ze waren er heus wel, af en toe. Nachten zonder onderbrekingen en ochtenden met veel meer...
Ik loop door de stad en alles lijkt intenser binnen te komen: het geluid van de friteszaak aan de overkant, mensen die naar elkaar schreeuwen over straat. Ik ben vergeten mijn koptelefoon mee te nemen en dus loop ik hier, door de drukte, met mezelf...
De wachtkamer is precies zoals ik me van tevoren had voorgesteld. Een wat klinische ruimte met kuipstoeltjes en witte muren en recht voor me een beeldscherm met een afbeelding van een piano. 'Calming classical music', staat daar in het lelijkste lettertype ooit onder geschreven. Met...
Dagen zoals deze zorgen ervoor dat ik terugdenk aan de tijd die er toen was. De tijd dat de nachten eeuwig leken te duren en de ochtenden nooit leken te komen. De dekens zwaarder waren dan ooit en de gordijnen altijd dicht waren, maar voelden...