Iets meer dan een jaar geleden verhuisden we. Het was warmer dan ik had gewild dat het zou zijn, ik had die ochtend besloten mijn meest onhandige jurk aan te doen en voelde stress. Veel stress. Ik hoopte maar dat alles goed zou komen, dat het allemaal zou passen. Ik hoopte dat we ons thuis zouden gaan voelen in het nieuwe dorp, in ons nieuwe huis. Het was tijd om het appartement midden in de stad te verlaten, maar het was ook spannend. Daar wist ik de weg, kende ik de geluiden van de straat, was ik eigenlijk nooit echt alleen. Zo voelde het althans, daar zo, midden in de winkelstraat. De groene bank, het vloerkleed. Meer dan veertig fotolijstjes, de grote bruine eettafel en het vintage boekenrekje dat ik samen met mijn moeder had gekocht: alles ging mee. In de weken daarvoor had ik zoveel pijn aan mijn rug gehad – allemaal door stress, helaas – dat ik steeds minder nauwkeurig was geworden met inpakken. Dan maar alles mee en later een keer uitzoeken, dacht ik. Een paar dagen voor de verhuizing begonnen we al met schilderen: de roze muur in de woonkamer, de paarse muur met gouden sterren…
