beter voor jezelf zorgen

Donderdag moet ik iets doen waar ik ernstig tegenop zie: een presentatie houden voor een groepje van zeventien mensen. Help! Dankzij mijn nieuw ontwikkelde faalangst / spreekangst vind ik het veel te spannend en wil ik het liefst in een hoekje kruipen en huilen. Of wegrennen. Ik geloof dat mijn lichaam ook vindt dat ik weg moet rennen, want als ik er aan denk wordt mijn ademhaling al oppervlakkiger en voel ik de zenuwen al een beetje kriebelen in mijn buik. Faalangst of bewijsdrang? Ik schreef al eerder over het fenomeen waarbij het lijkt alsof de ene angst de ander vervangt: ben ik net van mijn rij-angst af, komt deze om de hoek kijken. Mijn SPV-er noemde het geen faalangst, maar bewijsdrang en dacht dat het vooral te maken had met dat ik mezelf na twee jaar weer wil bewijzen op werkgebied. Daar zit een beetje een kern van waarheid in, denk ik, maar als ik kijk naar de symptomen is het wel degelijk ook angst. Ik vind het veel te spannend om voor een groep mensen te praten en het hangt als een kleine donderwolk boven me, wat ik ook doe en waar ik ook ga. Waar ik bang…

Lees verder

Ik deed iets waar ik niet over schreef. Dat gebeurt wel vaker – ik schrijf namelijk niet over álles – maar dit is iets waar ik eerder wel eens over geschreven heb op mijn vroegere blog, vaak zelfs. Op de één of andere manier voelde het nog niet helemaal goed om te delen omdat ik niet wist in welke vorm ik dat moest doen. Een lang verhaal kort: ik ben bezig met gezonder leven. Dat heb je vast wel gelezen tussen de regels door. Gezonder leven betekent voor mij ook afvallen, maar afvallen gaat in mijn geval niet eens zozeer over de kilo’s kwijtraken, maar over een andere relatie met eten krijgen. En met mezelf. Hoe het eerst was Mijn gezonder-leven-reis is een hele lange. In het verleden, zo’n vijf jaar geleden, viel ik al eens dertig kilo af. Dertig! Dat is een boel, hè? Ik deed het door heel weinig te eten en veel te bewegen en wist zeker dat ik die dertig kilo nooit meer aan zou komen. Ik wilde schrijven ‘ik zat zo goed in mijn vel toen,’ maar dat is niet waar. Ik vond mezelf nog steeds te zwaar, zag alleen maar vetrolletjes waar ze niet…

Lees verder

Het is januari, begin van dit jaar. Ik trek mijn hardloopschoenen aan, vol tegenzin, om een rondje over de bruggen te rennen. De John Frostbrug af, de Nelson Mandelabrug op. Onderweg wandel ik, want het lukt me nog niet om een vol rondje te blijven rennen. In mijn oren klinkt – zoals altijd tijdens het rennen – Arcade Fire, want daar krijg ik energie van. Onderweg zie ik vrijwel niets. Ik let alleen op mijn eigen rondje, hoe zwaar het is, hoe ontzettend stom ik het eigenlijk vind om te doen en kijk ik om de vijf minuten op mijn horloge om te zien hoe lang ik er nog over doe. Als ik thuis kom, ben ik altijd trots. Trots dat ik weer geweest ben, ook al was het afzien, en trots dat ik heb volgehouden. Maar tegelijkertijd baal ik ook wel een beetje, want het lukt me niet om het in mijn eentje op te bouwen. Ik blijf steeds op hetzelfde niveau hangen omdat het me simpelweg niet lukt om te rennen zonder een stukje te wandelen. Als ik moe ben, wil ik daar graag aan toegeven en dan is wandelen erg verleidelijk. Toch blijf ik doorgaan met hardlopen:…

Lees verder

Twee jaar geleden was ik in mijn eentje in Berlijn. Het was een vlucht, die dagen daar. Ik dronk biertjes in mijn eentje op het balkon van een appartement dat voelde als thuis, terwijl ik nadacht over niet meer naar huis hoeven te gaan. Ja, er was iemand die op me wachtte, meerdere mensen zelfs, maar alles wat ik daar onder ogen moest komen was te groot. Alle herinneringen daar voelen als vervlogen, alsof ze niet meer van mij zijn omdat ze – ook – in een ander leven waren. Ik zeg dat vaak: ‘oh, maar dat was in een ander leven’ en terwijl ik het schrijf besef ik me hoeveel levens ik eigenlijk al gehad heb, voor mijn gevoel. Eentje van rust, veiligheid en vertrouwen dat ik opgaf voor onrust, spontaniteit en rumoer om uiteindelijk mijn weg weer te vinden in een leven dat een beetje van allebei lijkt te hebben. Vorig jaar was ik in in mijn eentje in Kopenhagen. Dit was geen vlucht, dit was thuiskomen in een stad waar ik me eerder zo mezelf had gevoeld dat ik wist dat ik terug moest keren. Maar alles was – natuurlijk – anders. Ik was alleen, in plaats…

Lees verder